Słowo do Słowa

Plan na ten dzień był ambitny, ale znów lokalny transport zdecydował za nas i ustawił nasz plan dnia pod swoje dyktando…

Do Międzygórza, które z sentymentu chcieliśmy odwiedzić, mogliśmy się wybrać dopiero po 9 rano, pierwszym autobusem. Podróż przez Wambierzyce i Radków do miasteczka, w którym byłam z rodzicami na zimowych wczasach z FWP w 1983 roku, zajęła aż półtorej godziny. Na miejscu okazało się, że ostatni, powrotny autobus do Polanicy mamy o godz. 17.30 i to z przesiadką w Kłodzku, więc już na starcie wiedzieliśmy, że Śnieżnika (1425m n.p.m.) nie zobaczymy, ponieważ trasa w jedną stronę zapowiadała się na jakieś 3,5 godz. Na otarcie łez… pospacerowaliśmy po okolicy, wspominając nasz zimowy pobyt w Międzygórzu.

Byliśmy nad 22 metrowym wodospadem na rzece Wilczce, który jest częścią Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego…

i na Górze Iglicznej (845m n. p. m.), gdzie mieści się sanktuarium Marii Śnieżnej i skąd można popatrzeć na Sudety…

W drodze powrotnej wstąpiliśmy na herbatę do, znajdującego się po sąsiedzku schroniska,

a później minęliśmy „Ogród bajek”, w którym jako sześcioletnie dziecko, mogłam przesiedzieć cały turnus;)

Z oczywistych powodów, „Ogród” nie zrobił już teraz na mnie takiego wrażenia jak kiedyś, ale gołym okiem dało się zauważyć, że poszerzył znacznie swój bajkowy asortyment o bardziej współczesnych bohaterów (tradycyjnie wykonanych z drewna)     i zapewne sprawia tym wiele radości najmłodszym turystom… tak jak mnie przed laty:)

Podczas tej sentymentalnej wycieczki odnaleźliśmy dom wczasowy „Gigant, w którym spaliśmy 30 lat temu!!! Sam budynek strasznie podupadł, ale wciąż tam stoi i wciąż przyjmuje nowych gości. 

Międzygórze jest bardzo małe, ale sprawia wrażenie spokojnej osady – idealnej na wypoczynek bez względu na porę roku… Lokalna architektura ma trochę taki alpejski klimat, co wyróżnia go na tle innych, sąsiednich miejscowości i dodaje uroku. 

Jak zwykle, podczas pobytu robiliśmy mnóstwo zdjęć, które przy okazji porównamy z tymi sprzed lat…