Słowo do Słowa

Palenica Białczańska – Morskie Oko

Na szlak prowadzący do Morskiego Oka dojechaliśmy tradycyjnie busem, by stamtąd iść dalej prawie 9 km przed siebie, ciesząc oczy zastanym krajobrazem…

Asfaltowa droga, którą zwykle latem pielgrzymują turyści, tym razem była szczelnie pokryta śniegiem, co jeszcze bardziej umilało nam wędrówkę. Część tej pieszej trasy można podjechać z góralami, co jest oczywiście zrozumiałym i praktycznym rozwiązaniem dla osób starszych, czy dzieci, ale jak w sezonie zimowym konie ciągną sanie, to taki przejazd stanowi atrakcję również dla dorosłego mieszczucha… Chętnych nie brakuje nigdy, a że górale lubią dutki od przyjezdnych, to tam, gdzie jest miejsce dla 4 osób… wezmą i 8… byle dało się zarobić. Tak było latem, tak jest zimą i pewnie nic się w tym temacie nie zmieni, niestety :(

Tylko koni żal :(

Walery Eljasz powiedział kiedyś, że „być w Tatrach i Morskiego Oka nie zwiedzić, znaczy tyle, co będąc w Rzymie nie zobaczyć Papieża”. Wiele osób odwiedza to niezwykłe miejsce bez względu na porę roku, dlatego i nas też nie mogło tu nie być podczas tego zimowego spotkania z górami. Morskie Oko, zwane dawniej Rybim Stawem to największe jezioro w Tatrach, którego krystalicznie czysta woda gwarantuje widoczność nawet do 12 metrów. Od listopada do kwietnia skute lodem jest naturalnym przedłużeniem lądu, choć osobiście nie odważyłam się po nim spacerować, mimo oficjalnego pozwolenia.

Odpoczynek na finiszu tego odcinka trasy zawsze zapewnia schronisko im. Stanisława Staszica, którego początki działalności sięgają jeszcze 1874 roku, a które słynie nie tylko ze swojej pysznej szarlotki, ale również z ogromnej popularności wśród turystów i z dobrej bazy noclegowej.

Na drodze do jeziora stoi sobie niepozorna chatka, zasypana teraz śniegiem, a to właśnie ten domek pełnił kiedyś rolę schroniska, przyjmując pod swój dach turystów na czas prawie dziesięcioletniego remontu, spalonego w roku 1898 schroniska nad Morskim Okiem.

Po ciepłej strawie i pysznej herbacie z malinami wróciliśmy do Palenicy tą samą drogą, wciąż oglądając się za siebie i robiąc zdjęcie za zdjęciem…

Jak zawsze żal było mi ogromnie rozstawać się z tym miejscem, ale czas naglił i musieliśmy dotrzeć do swojej bazy w Zakopanem zanim zrobiło się ciemno…

Cdn…