Słowo do Słowa

Znów, coraz częściej tęsknię do prawdziwej ciszy wokół siebie, do spokojnych dla oczu krajobrazów i wielogodzinnych spacerów, dlatego wizyta na najbardziej wysuniętym na Wschód - Półwyspie św. Wawrzyńca na Maderze była moim trekkingowym priorytetem… Zanim jednak wyruszyliśmy na właściwą trasę, postanowiliśmy zobaczyć punkt widokowy - Ponta do Bode, gdzie dotarliśmy na pieszo z centrum miasteczka Canical, do którego dojechaliśmy bezpośrednio z Funchal autobusem 113. Tym, którzy nie planują nadrabiać drogi, proponuję wysiąść na ostatnim przystanku – Baia d’Abra, by zacząć  trasę po cyplu. My nie żałujemy wyboru. Półpustynny krajobraz z jednej strony i wręcz kosmiczne formacje skalne z drugiej, sprawiły, że zostaliśmy na Ponta do Bode dłużej niż planowaliśmy, ale zapas czasu jaki mieliśmy do zmierzchu, dał nam możliwość spokojnego kontynuowania drogi do celu…

Spokojnego, a nawet wolnego, ponieważ po drodze, co chwilę przystawaliśmy na zrobienie pamiątkowej fotki. Szliśmy tak sobie i szliśmy do celu… ponad 10km, ale w ogóle nie dało się tego odczuć, ponieważ jest tam mnóstwo miejsc, by skupiać wzrok, a nie myśli, dlatego nie czułam tego dystansu… aż do następnego dnia:) Zmotoryzowani turyści (którym, gdyby tylko dano szansę, to wjechaliby swoimi czterema kołami od razu na szczyt góry, żeby się nie zmęczyć) na szczęście muszą zatrzymać się wcześniej i docierają na półwysep z tamtejszego parkingu. My szliśmy cały czas wzdłuż linii brzegowej, dlatego nasz szlak był bardziej wspinaczkowy, przez to również bardzo malowniczy:)

Pomimo ponad 20 stopni w Funchal tego dnia, podczas spaceru na koniec lądu miałam na głowie czapkę. Przy silnych podmuchach wiatru jakie nam towarzyszyły, cieszyłam się, że ją ze sobą zabrałam, przy okazji trzymając swoje włosy w ryzach:) Pogoda w tym regionie jak i na całej północy jest zmienna i choć na początku trasy zbierały się nad nami chmury, to na szczęście żadnego deszczu nie doświadczyliśmy. Dobrze jest mieć tam jednak ze sobą kurtkę przeciwdeszczową, a już obowiązkowo odpowiednie obuwie. Żwirowe podłoże bywa bardzo zdradliwe, a na dość stromych podejściach przyczepność i stabilność nogi w bucie jest konieczna…

Jednym z najbardziej pocztówkowych widoków po drodze są formacje skalne w okolicy punktu widokowego Ponta do Rosto, który daje się podziwiać bezpośrednio ze stromego urwiska.

Na przekór jakiejkolwiek logice, trawy i roślinność na cyplu są zielone właśnie zimą, co dodało temu miejscu bardzo wiosennego uroku.

W takich miejscach jak to, z uwagi na brak możliwości zakupu czegokolwiek po drodze, obowiązkowo w plecaku mieliśmy butelkę wody i coś na ząb, ponieważ po tylu kilometrach żołądek naturalnie domagał się pożywienia, a piknik w takiej scenerii jak ta, to prawdziwa uczta. Jakieś 20 min. przed docelowym punktem widokowym – Miradouro Ponta do Furado stoi samotnie mały bar, w którym można zregenerować się przed ostatnim (znów wyżynnym) etapem trasy i przy okazji skorzystać toalety (płatna €1 bez względu na to, czy jest się klientem, czy nie, ale w tych okolicznościach przyrody jest to jak najbardziej uzasadnione).

Przez cały dzień chłonęliśmy tam wszystkie dziewicze krajobrazy, by zostały nam w pamięci jak najdłużej i nawet nie zauważyliśmy momentu, kiedy słońce zaczęło zniżać się do linii horyzontu, a przecież jeszcze trzeba było stamtąd wrócić do Funchal:) 

Złapaliśmy ostatni autobus ze wspomnianego wcześniej parkingu i z uśmiechem na ustach wróciliśmy na swoją bazę. Nie będę odosobniona w swojej opinii, że półwysep św. Wawrzyńca jest niesamowicie surowy, ale zarazem obłędnie piękny, dlatego bardzo się cieszę, że mogliśmy go zobaczyć. Było cudnie!