Słowo do Słowa

Góry to żywioł, który nie daje się włożyć w żadne ramy. Mimo ogromnego doświadczenia i doskonałego przygotowania wspinających się ekip, natura wciąż zwycięża z człowiekiem i to jest przerażające… Nie jestem himalaistką ani nawet taterniczką, ale wiem, co znaczą ciężkie warunki na szlaku i mam ogromną pokorę wobec gór, nawet tych niskich. Tatrzańskie szlaki w okresie zimowym potrafią być równie groźne jak wielotysięczniki, szczególnie wtedy, gdy jest się tam tylko turystą… Mogłam się o tym osobiście przekonać, podczas urodzinowego wyjazdu do Zakopanego. 

Celem jednej z wypraw była Dolina Pięciu Stawów, szlakiem przez Dolinę Roztoki. Latem, technicznie ta „zielona” trasa jest łatwa do przejścia, ale wtedy był luty i obowiązywał czarny szlak – zimowy. Z powodów bezpieczeństwa omija on Wielką Siklawę (największy wodospad w Tatrach), ale z uwagi na ukształtowanie terenu, istnieje tam duże zagrożenie lawinowe. By tego uniknąć, uaktualniliśmy nasze dane pogodowe w informacji turystycznej jeszcze w mieście i spokojni wyruszyliśmy w drogę… Nawet nie wiem kiedy ta, rzekomo łatwa trasa, stała się naprawdę niebezpieczna, ale już wiem jak to jest, gdy życie staje przed oczami… Warunki były takie jak na poniższych zdjęciach, a w schronisku, do którego szczęśliwie dotarliśmy, okazało się, że był to już trzeci stopień zagrożenia lawinowego, w pięciostopniowej skali.  Oczywiście pogoda nie pozwoliła nam nacieszyć się okolicą, a co gorsze, po kilku minutach  nie było widać ani szlaku ani niczego przed nami… Mimo złych warunków, postanowiłam jednak wrócić do „bazy”, zamiast zostać na noc w schronisku. Nie wiem co mną wtedy kierowało, ale po fakcie, uważam to za skrajnie nieodpowiedzialne!

Musieliśmy schodzić bardzo wolno, by nie podciąć lawiny, a widoczność malała z każdą chwilą. Pamiętam tę pustkę dookoła, a także wszechogarniającą ciszę – to było naprawdę przerażające i do dziś czuje ścisk w żołądku, gdy o tym mówię… W takich sytuacjach, lęk i stres odbiera siły, a zwykłe, proste czynności, wydają się być niemożliwe do wykonania, dlatego na myśl o tym, z czym  musiała się zmagać ekipa z Broad Peak, cierpnie mi skóra…

Moja wyprawa była dla mnie była prawdziwą lekcją, z której wyciągnęłam odpowiednie wnioski i na pewno nie popełnię już tego błędu w przyszłości… Myślę też, że byłabym dużo mądrzejsza, gdybym wcześniej przeczytała książkę Michała Jagiełły - „Wołanie w górach”, ponieważ po tej lekturze, zapewne zostałabym w schronisku i nie narażała siebie i innych na niebezpieczeństwo…

Ta książka to dokumentalny zapis działalności TOPRu i GOPRu, od samego początku ich powstania. Przedstawia wiele nieszczęśliwych wypadków i akcji ratunkowych, a co za tym idzie, traktuje również o śmierci…  „Wołanie w górach” to trudna tematyka, ale zarazem piękne świadectwo człowieczeństwa, z heroiczną pracą ratowników górskich, ich odwagą i ogromnym poświęceniem… dla nas – wielkomiejskich turystów. 

Szczerze polecam, ponieważ to prawdziwa lekcja pokory i jednocześnie pasjonującą lektura… nie tylko dla wielbicieli gór!